იმედი... ლიკა მელიქიძე უღრან ტყეში, მრავალი წლის მანძილზე ცხოვრობდნენ ცოლ-ქმარი. მათი სატკივარი, პატარა სიცოცხლის ყოლის სურვილი, მისი სითბოს შეგრძნება მუდმივ საფიქრალად გადაქცეოდათ. ყოველ დილით , ქმარი სანადიროდ მიდიოდა და ამით შეიქცევდა თავს. ცოლი კი ხელსაქმით დაკავებული, ოჯახის სიმყუდროვის შექმნაზე ზრუნვაში ატარებდა დღეებს. დრო გადიოდა... მათ ცხოვრებას კი სასიამოვნო მოლოდინი ვერა და ვერ აჩნევდა კვალს... ბოლოს, ლოდინით დაღლილებმა,რადგან განგებამ საკუთარი შვილი არ უბოძათ, გადაწყვიტეს რომელიმე ბავშვისთვის გაელამაზებინათ ცხოვრება... სადღაც შორს, ქალაქის ერთერთ ბეტონისკედლებიან ცივ შენობაში, ბავშვების სევდანარევი ხმაური ისმოდა. ერთად ცდილობნენ საკუთარი გულისტკივილი მხიარულებით გადაეფარათ. ცოლ-ქმარმა შენიშნა კუთხეში მარტო დამჯდარი წიგნის თვალერებით დაკავებული პატარა. სადღაც ოთხი-ხუთი წლის იქნებოდა. მისი მოწყენილი სახისა და ნაღვლიანი თვალების დანახვისთანავე ქალს სითბო ჩაეღვარა. მას შემდეგ კიდევ რამოდენიმეჯერ ეწვია ამ შენობას. ყოველ ჯერზე ერთსა და იმავე ბავშვისკენ გაუწია გულმა... და აი, მდინარის თავთან კლდის წვერზე, ამაყად შემომჯდარა ორი ადამიანი; უფროსს დანაოჭებულ სახეზე ფიქრის კვალი დატყობია, უმცროსს კი თვალები სიცოცხლით სავსედ უციმციმებს. სხედან და უდარდელად გადმოყურებენ მიდამოს. იქვე ნანადირევიც მოჩანს. -დედა, ალბათ, დიდი ხანია გველის.- მხიარულად წარმოთქვა მეორემ და დაეშვა მდელოსკენ.
იმედი... ლიკა მელიქიძე უღრან ტყეში, მრავალი წლის მანძილზე ცხოვრობდნენ ცოლ-ქმარი. მათი სატკივარი, პატარა სიცოცხლის ყოლის სურვილი, მისი სითბოს შეგრძნება მუდმივ საფიქრალად გადაქცეოდათ. ყოველ დილით , ქმარი სანადიროდ მიდიოდა და ამით შეიქცევდა თავს. ცოლი კი ხელსაქმით დაკავებული, ოჯახის სიმყუდროვის შექმნაზე ზრუნვაში ატარებდა დღეებს. დრო გადიოდა... მათ ცხოვრებას კი სასიამოვნო მოლოდინი ვერა და ვერ აჩნევდა კვალს... ბოლოს, ლოდინით დაღლილებმა,რადგან განგებამ საკუთარი შვილი არ უბოძათ, გადაწყვიტეს რომელიმე ბავშვისთვის გაელამაზებინათ ცხოვრება... სადღაც შორს, ქალაქის ერთერთ ბეტონისკედლებიან ცივ შენობაში, ბავშვების სევდანარევი ხმაური ისმოდა. ერთად ცდილობნენ საკუთარი გულისტკივილი მხიარულებით გადაეფარათ. ცოლ-ქმარმა შენიშნა კუთხეში მარტო დამჯდარი წიგნის თვალერებით დაკავებული პატარა. სადღაც ოთხი-ხუთი წლის იქნებოდა. მისი მოწყენილი სახისა და ნაღვლიანი თვალების დანახვისთანავე ქალს სითბო ჩაეღვარა. მას შემდეგ კიდევ რამოდენიმეჯერ ეწვია ამ შენობას. ყოველ ჯერზე ერთსა და იმავე ბავშვისკენ გაუწია გულმა... და აი, მდინარის თავთან კლდის წვერზე, ამაყად შემომჯდარა ორი ადამიანი; უფროსს დანაოჭებულ სახეზე ფიქრის კვალი დატყობია, უმცროსს კი თვალები სიცოცხლით სავსედ უციმციმებს. სხედან და უდარდელად გადმოყურებენ მიდამოს. იქვე ნანადირევიც მოჩანს. -დედა, ალბათ, დიდი ხანია გველის.- მხიარულად წარმოთქვა მეორემ და დაეშვა მდელოსკენ.
"Moxuci bebia"
ReplyDeleteQalaqidan dzalian shors,sadgac mtebshi, idga miviwyebuli patara qoxi, romelshic moxucebuli qali cxovrobda da yoveldge urekavda shvilishvilebs qalaqshi, dzalian enatreboda isini, magram mat arasodez ar ecalat moxucebulistvis.is ki yoveldge elodeboda mat da ase lodinitac gamoesalma sicocxles.
სახელი, შრიფტი ქართული და მოთხრობა, მინიატურა, ნოველა. სხვა შემთხვევაში წაიშლება
ReplyDeleteიმედი...
ReplyDeleteლიკა მელიქიძე
უღრან ტყეში, მრავალი წლის მანძილზე ცხოვრობდნენ ცოლ-ქმარი. მათი სატკივარი, პატარა სიცოცხლის ყოლის სურვილი, მისი სითბოს შეგრძნება მუდმივ საფიქრალად გადაქცეოდათ. ყოველ დილით , ქმარი სანადიროდ მიდიოდა და ამით შეიქცევდა თავს. ცოლი კი ხელსაქმით დაკავებული, ოჯახის სიმყუდროვის შექმნაზე ზრუნვაში ატარებდა დღეებს. დრო გადიოდა... მათ ცხოვრებას კი სასიამოვნო მოლოდინი ვერა და ვერ აჩნევდა კვალს...
ბოლოს, ლოდინით დაღლილებმა,რადგან განგებამ საკუთარი შვილი არ უბოძათ, გადაწყვიტეს რომელიმე ბავშვისთვის გაელამაზებინათ ცხოვრება...
სადღაც შორს, ქალაქის ერთერთ ბეტონისკედლებიან ცივ შენობაში, ბავშვების სევდანარევი ხმაური ისმოდა. ერთად ცდილობნენ საკუთარი გულისტკივილი მხიარულებით გადაეფარათ. ცოლ-ქმარმა შენიშნა კუთხეში მარტო დამჯდარი წიგნის თვალერებით დაკავებული პატარა. სადღაც ოთხი-ხუთი წლის იქნებოდა. მისი მოწყენილი სახისა და ნაღვლიანი თვალების დანახვისთანავე ქალს სითბო ჩაეღვარა. მას შემდეგ კიდევ რამოდენიმეჯერ ეწვია ამ შენობას. ყოველ ჯერზე ერთსა და იმავე ბავშვისკენ გაუწია გულმა...
და აი, მდინარის თავთან კლდის წვერზე, ამაყად შემომჯდარა ორი ადამიანი; უფროსს დანაოჭებულ სახეზე ფიქრის კვალი დატყობია, უმცროსს კი თვალები სიცოცხლით სავსედ უციმციმებს. სხედან და უდარდელად გადმოყურებენ მიდამოს. იქვე ნანადირევიც მოჩანს.
-დედა, ალბათ, დიდი ხანია გველის.- მხიარულად წარმოთქვა მეორემ და დაეშვა მდელოსკენ.
იმედი...
ReplyDeleteლიკა მელიქიძე
უღრან ტყეში, მრავალი წლის მანძილზე ცხოვრობდნენ ცოლ-ქმარი. მათი სატკივარი, პატარა სიცოცხლის ყოლის სურვილი, მისი სითბოს შეგრძნება მუდმივ საფიქრალად გადაქცეოდათ. ყოველ დილით , ქმარი სანადიროდ მიდიოდა და ამით შეიქცევდა თავს. ცოლი კი ხელსაქმით დაკავებული, ოჯახის სიმყუდროვის შექმნაზე ზრუნვაში ატარებდა დღეებს. დრო გადიოდა... მათ ცხოვრებას კი სასიამოვნო მოლოდინი ვერა და ვერ აჩნევდა კვალს...
ბოლოს, ლოდინით დაღლილებმა,რადგან განგებამ საკუთარი შვილი არ უბოძათ, გადაწყვიტეს რომელიმე ბავშვისთვის გაელამაზებინათ ცხოვრება...
სადღაც შორს, ქალაქის ერთერთ ბეტონისკედლებიან ცივ შენობაში, ბავშვების სევდანარევი ხმაური ისმოდა. ერთად ცდილობნენ საკუთარი გულისტკივილი მხიარულებით გადაეფარათ. ცოლ-ქმარმა შენიშნა კუთხეში მარტო დამჯდარი წიგნის თვალერებით დაკავებული პატარა. სადღაც ოთხი-ხუთი წლის იქნებოდა. მისი მოწყენილი სახისა და ნაღვლიანი თვალების დანახვისთანავე ქალს სითბო ჩაეღვარა. მას შემდეგ კიდევ რამოდენიმეჯერ ეწვია ამ შენობას. ყოველ ჯერზე ერთსა და იმავე ბავშვისკენ გაუწია გულმა...
და აი, მდინარის თავთან კლდის წვერზე, ამაყად შემომჯდარა ორი ადამიანი; უფროსს დანაოჭებულ სახეზე ფიქრის კვალი დატყობია, უმცროსს კი თვალები სიცოცხლით სავსედ უციმციმებს. სხედან და უდარდელად გადმოყურებენ მიდამოს. იქვე ნანადირევიც მოჩანს.
-დედა, ალბათ, დიდი ხანია გველის.- მხიარულად წარმოთქვა მეორემ და დაეშვა მდელოსკენ.